Contact

Eind mei heb ik de 2-jarige post-Hbo opleiding 'Omgaan met Verlies' bij Land van Rouw afgerond. Met trots, wat een waanzinnige reis. Zoveel meer kennis rijker. Mijn hart dat zich niet alleen voor anderen kan openen maar meer dan ooit ook voor mezelf ❤️ 'Je kunt pas afscheid nemen als je jezelf welkom hebt geheten.' (Sabine Noten) 🌱

💥❣️

'Rachel, gewoon even een vraagje hè. Alleen maar praten over dode mensen, verdrietige verhalen, loop je daar niet op leeg?' Inmiddels staat deze in mijn categorie 'meestgestelde vragen'. Op verschillende manieren en in verschillende vormen komt het voorbij. En dan valt ook vaak het woord 'verwerken'. En ik snap het. 🤍 Ik wil je een fijne en warme plek bieden, met geduld naar je verhaal luisteren. Ik wil je verstaan, ik doe niet aan 'verwerken'. Jouw verhaal draag je altijd mee, levensvreugde mag je ook voelen. Ik kan je ondersteuning en inzichten geven bij alle vormen van jouw zoektocht. Rouw kent zoveel vormen; verlies van bijvoorbeeld gezondheid, relatie, financiën. Verlies van idealen. Verlies van dierbaren. En zoveel meer. ❤️‍🩹 'Alle veranderingen brengen verlies met zich mee Zoals alle verliezen veranderingen eisen.' Ja, ik moet verduren dat ik niks kan fiksen. Alle verhalen trekken met hun eigen muziek door mijn lijf. Nee, daar loop ik niet op leeg. Je bent welkom ❤️

Mopperen dat je weeeeeeer moet gaan, daar zijn en enorm genieten, thuis komen en roepen dat het heeeeerlijk was. Je kent 't wel 😉

Over overleven, vertragen en zelfzorg Een poosje geleden had ik zo'n dag 🙄. Zo eentje waarop ik rond het middaguur concludeerde dat ik de rest van de dag iets moest gaan veranderen. Mijn overlevingsmechanisme riep: 'Niet zeiken, doorgaan. Anders is de dag naar de klote. Geef je toe. Ben je niet sterk.'. En meer soortgelijke gedachten, ik had er spontaan hoofdpijn bij. 's Ochtends bracht ik onze dochter naar school, op de fiets. Ik bedacht op het laatste moment de route in te korten, door een boomkwekerij 🌳, over betonnen platen. 'Is wel even leuk!' dacht ik. Tientallen meters verder, steeds meer blubber. Daar gingen we, ineens spekglad. Bo lag naast de fiets, naast de blubber. Ik onder de fiets, vol in de blubber. Bo geschrokken maar gelukkig ongedeerd en op een veegje na nog brandschoon. 'Mam, in groep 1 zijn we gevallen met de fiets (in de bosjes, bij het schoolplein, deuk in ego net hersteld), nu zit ik in groep 2 en dan vallen we weer! In groep 3 ben ik er klaar mee hoor!'. Ik schiet in de lach en worstel mezelf onder mijn fiets vandaan. We knuffelen en ik bedenk ter plekke dat we 'modderkeujes' zijn. Die valt wel goed. Onze bikkel klimt weer vol vertrouwen achterop en ik loop met een gehavende fiets in een modderige outfit terug naar huis. We zingen liedjes, concluderen dat we te laat op school komen. Ik kleed mij om en we stappen in de auto. Op school licht ik toe waarom we te laat zijn, Bo voegt eraan toe dat we nu wel 'modderkeujes' zijn. Mijn werk roept. Een paar telefonische afspraken. Het laatste telefoontje roept van alles bij mij op, het is een mooi maar ook moeilijk gesprek. Ik merk dat ik hard werk, naast de inhoudelijke kant voel ik door de telefoon zoveel emoties van mijn gesprekspartner. Ze resoneren in mijn lijf. Op enig moment kan ik dat keren; het mooie gesprek blijft, wat van de ander is blijft bij de ander. Enigszins trots stap ik nog steeds bellend even de tuin in voor frisse lucht. VERVOLG IN REACTIE! 😅

Rouwen doet pijn 😥 Erik Scherder, o.a. hoogleraar neuropsychologie, legt op een mooie manier uit waarom rouwen pijn in je lichaam doet. ❤️‍🩹 https://ikmisje.eo.nl/artikel/erik-scherder-rouw-in-het-brein-pijn-lichaam

Praktijk Rachel, sinds vandaag ook officieel een feit 😊 23 september, het begin van de astronomische herfst 🍂 De herfst is ongekend. Wat weet hij het loslaten mooi weer te geven. Het moet. En het dient. Erop vertrouwend dat wat hij loslaat wordt weggenomen, zodat alles wat leeft door kan groeien naar nieuwe hoogtepunten. Praktijk Rachel over leven – dood liefde – oneindig www.praktijkrachel.nl ❤️